Eros zingt nog altijd over de liefde

Cantare d'amore non basta mai, over de liefde kun je altijd blijven zingen. Eros Ramazzotti verkondigde het al in 1996 met zijn grote hit Più bella cosa en dat hij er nog steeds geen genoeg van kan krijgen, bleek gisterenavond, toen hij ons Amsterdam aandeed tijdens zijn wereldtournee Vita Ce N'è. Dat hij voor zijn gelijknamige nieuwe album (verschenen in november 2018) ook weer inspiratie haalde uit de onuitputtelijke bron van liefde, passie en romantiek is geen verrassing. Toch weet Eros Ramazzotti zichzelf binnen de kaders van de Italiaanse canzone steeds weer te vernieuwen: van gedreven romanticus, naar ondeugende casanova tot aan swingende latinlover. Eros-fans weten waar ze voor komen. Zij willen meegevoerd worden op een bootje, deinend over de golven van zijn melodieuze klanken en typisch stemgeluid. Zij willen luidkeels met de zeilen in de wind (al dan niet fonetisch) meezingen met hits als Cosa della vita, Fuoco nel Fuoco, Se bastasse una canzone en Quanto amore sei. Zij willen voortdobberen op de zoete ballads, waar Eros heer en meester in is. En Eros weet wat zijn fans willen, want ze krijgen het allemaal. Een spetterende lichtshow, een steengoede band, sterke duetten met zijn twee achtergrondzangeressen, een akoestisch, bijna fluisterend Aurora én natuurlijk de nummers van zijn nieuwe album met als swingend hoogtepunt zijn duet met Luis Fonzi, Per le strade una canzone, dat wegheeft van de Zuid-Amerikaanse radiohits van de laatste zomers. Het zal me niets verbazen als dit nummer deze zomer uit de speakers van je gehuurde Fiat 500 knalt, terwijl je je naar één van de mooie Italiaanse stranden begeeft. De 55-jarige Romein staat in dienst van zijn liedjes en zijn fans. Vrij onopvallend gekleed in zwart, dan weer met een leren jack, dan met een gouden colbert, maar met een steeds veranderend decor op de achtergrond (van de afbeelding van de boom die hij op zijn arm getatoeëerd heeft, tot aan een sterrenregen, een lava-uitbarsting en een kleurenzee), waagt hij zich verder niet teveel aan dansjes of capriolen. Dat heeft de show ook niet nodig. Hij beweegt zich ontspannen over het podium en sluit zijn nummers geregeld af met een: ‘Amsterdam, dankjoeliewel’. Dat zijn stem niet alle hoge noten (meer) haalt, wordt hem direct vergeven. Zijn interactie met het publiek is sympathiek. Hij neemt bloemen aan, geeft handjes, speelt even met een voetbal die hij aangereikt krijgt en weet het publiek helemaal in te pakken als hij zich aan het einde van de show omdraait en er op de achterkant van zijn shirt ‘Cruijf 14’ blijkt te staan. Dat Eros meer is dan de god van de liefde, bewijst hij halverwege zijn show als hij een statement maakt over de plastic soep in de oceaan en andere vormen van milieuvervuiling. 'Let’s save the oceans. Together we can do it. Together we can make a difference’, verschijnt er op grote schermen. Dit is niet helemaal passend in de show, maar goed, punt gemaakt. Het lekkerst wordt voor het laatst bewaard. De Italiaan sluit af met een bijna-episch, Musica è. Waarna hij nog een toegift geeft met als ultiem toetje Più bella cosa: più bella cosa non c'è. Più bella cosa di te. Unica come sei. Immensa quando vuoi. Grazie di esistere. Er is niets mooier, niet mooier dan jij. Uniek als je bent. Oneindig als je wilt. Bedankt dat je bestaat. Eros zijn concert is als een liefdesliedje waar je nooit genoeg van krijgt.