Longobardische rijk

De Longobarden kwamen oorspronkelijk dus uit Scandinavië, maar trokken vanaf circa 200 n.Chr. richting het zuiden en trokken bij die tocht verschillende Germaanse troepen naar zich toe. Na een kortstondige oorlog met de Byzantijnen kregen de Longobarden in 572 grote delen van Italië in handen. Zij stichtten hier een koninkrijk met als hoofdstad Pavia en tientallen autonome hertogdommen. Deze hertogdommen hadden een bepaalde autonomie, maar moesten wel de bevelen van de koning opvolgen. Overigens was er geen koninklijke familie (zoals de Habsburgers of de Savoia), maar werd de koning gekozen door de hertogen.

Zoals je kunt zien op het plaatje hebben de Longobarden invloed gehad op bijna alle delen van Italië. Alleen de grote eilanden (Sardinië en Sicilië) en Rome bleven onder het gezag van de Byzantijnen staan.

Land van de longobarden

Einde van het Longobardische rijk

Dan gaan gelijk maar even naar het einde van het rijk. In 752 viel de Longobardische koning Aistulf de stad Ravenna binnen. Ravenna was de hoofdstad van Byzantijnse grond dat onder andere was verbonden met het kerkelijk gebied. De bisschop van Rome voelde zich bedreigd en riep de hulp in van de Frankische koning Pepijn. Deze viel het Longobardische rijk binnen, veroverde de ‘byzantijnse delen’ en gaf het terug aan Rome. Hier is de basis gelegd voor de Kerkelijke staat.

Het zou niet de laatste tegenslag zijn voor de Longobarden, want in 774 veroverde Karel de Grote het hele grondgebied van de Longobarden en voegde het bij het Frankische rijk. Karel de Grote gaf zichzelf daarna ook de naam Koning der Longobarden.

IJzeren Kroon

Hoewel de Longobarden niet zo bekend zijn als de Romeinen of de Etrusken, vind je op verschillende plekken toch nog wat herinneringen. De belangrijkste vind je wel in de stad Monza. In de basiliek van Monza vind je namelijk een zeer belangrijk relikwie uit de tijd van de Longobarden: De IJzeren kroon (Corona Ferrea). Deze kroon is waarschijnlijk gemaakt rond de 5de eeuw en werd gebruikt bij de kroning van nieuwe koningen. Het is voor de Christenen ook een belangrijk relikwie, omdat - volgens de legende - de spijkers van de kruisiging van Jezus zouden zijn gebruikt bij het creëren van de kroon.

Na de inname van het Longobardische rijk bleef de kroon lange tijd zijn functie behouden om een nieuwe koning van het Italiaanse schiereiland te kronen. Zo riep Napoleon Bonaparte zichzelf in 1805 (!) uit tot koning van Italië met deze kroon. Niet lang daarna was Keizer Ferdinand I in 1838 de laatste man die werd gekroond met deze kroon. De koningen van het koninkrijk Italië (vanaf 1861) hebben deze kroon dus nooit op gehad.

Ijzeren kroon Longobarden

Door James Steakley, CC BY-SA 3.0,

Dat wat over is

Naast de IJzeren kroon zijn er vandaag de dag nog meer sporen te vinden van de Longobarden. Unesco heeft in 2011 in heel Italië zeven monumenten uitgekozen die behoren tot collectie van de Longobardische Architectuur. Een lijst kun je hier vinden. Het zijn veelal kleine kerken en torens, die zich bevinden in de kleinere dorpen.

Lombardije

Een aantal Italiaanse regio’s zijn vernoemd naar volkeren die er ooit geleefd hebben. Zo is Umbrië vernoemd naar de Umbriërs en Ligurië naar de Liguriërs. Lombardije, in het noorden van Italië is vernoemd naar de Longobarden.

INTRODUCTIE

INFORMATIE

IN DE OMGEVING

ACHTERGRONDEN