Mijn liefde voor Italië

In een mooi en onbezonnen augustus in 1991, ik was drie jaar oud, reden we midden in de nacht Brabant uit. Mijn ouders, mijn broer en ik in een volgeladen Seat Malaga, met de blauwe koelbox vol blikjes bitter lemon, sap, fruit en worstenbroodjes én een tas met cassettebandjes, walkmans en spelletjes tussen ons in. In de andere twee auto's die soms voor, soms achter ons reden: mijn oom, tante, nicht en haar man en hun tweeling. In een soort colonne togen we in twee dagen in snikhete auto's via de Brennerpas naar het Lago di Garda. De kleine bionda. Al was ik pas drie jaar, ik herinner me nog best veel van deze vakantie. De zon had nog nooit eerder zo lekker mijn armen verwarmd en gebruind. Nooit eerder was het aroma van vers eten zo mijn neusgaten binnen gedrongen. Ik voelde me vrij omdat ik met mijn blote voeten door de straat mocht rennen. Als we ´s avonds uiteten gingen was ik de kleine bionda van iedere ober en bij het serveren van de pizza en pasta trokken de obers plagend aan mijn paardenstaartje. Ik voelde me een prinses in de jurkjes met stippen en strikjes, die mijn moeder en ik weken eerder hadden uitgezocht in de bestelgids van een postorderbedrijf. Bij de gelateria om de hoek nam ik altijd een bolletje chocolade en een bolletje stracciatella en we sprongen dat er op de trampoline weer af. Als het markt was in één van de dorpjes, droeg ik mijn sandaaltjes, jurkje, zonnebril, hoedje en handtasje. Een echt dametje. Toen ik drie jaar was, was ik schijnbaar al dol op la bella figura; één van de Italiaanse geboden dat je er altijd op je opperbest bij moet lopen. We verbleven met heel de familie in een groot huis in een typisch Noord-Italiaans straatje en deden dat daarna nog heel wat zomers over. We leefden daar drie weken tussen de ´echte´ Italianen. Heerlijk vond ik het daar! Nooit heb ik een camping of vakantievriendjes gemist, want we speelden met de Milanese kindjes uit de straat. Als ik foto´s terugkijk van die vakanties zie ik altijd dat gebruinde blonde meisje dat zo aan het genieten is. Na de vakantie in 1991 ben ik nog vijf keer op die plek teruggeweest, voor het laatst in 2015. Het land van geschiedenis, kunst en literatuur. Tijdens mijn tienerjaren is Italië een tijdlang uit mijn zicht verdwenen. Ik verbreedde mijn horizon binnen en buiten Europa. Ik ging Nederlands studeren aan de Universiteit van Leiden en volgde colleges bij Geschiedenis en Kunstgeschiedenis. Italië kwam bij die colleges geregeld aan bod, daar had ik wel altijd een speciaal gevoel bij. Bij Theologie ging het over hoe Jezus en Petrus elkaar troffen op de Via Appia, de oudste weg die van Rome naar Brindisi loopt. Bij Geschiedenis werd verteld over hoe de oude Romeinen leefden, bij Kunstgeschiedenis hoe zij hun doden begroeven. Of hoe de prijsvraag om de deuren te ontwerpen van de doopkapel van de dom in Florence, de Renaissance inluidde, hoe Rembrandt beïnvloed werd door Carravaggio. Bij Literatuur over hoe studenten in de negentiende eeuw tijdens hun Gran Tour Italië aandeden, of over hoe de Romantische dichter Keats aan de Spaanse trappen in Rome woonden. Volgens mij is er geen land dat zo diep verbonden is met de geschiedenis, de kunst en de literatuur als Italië. Toren van Pisa, Colosseum en de Vesuvius. Hoe dan ook, mijn liefde voor het land bloeide op toen ik met mijn beste vriendin Fely drie weken ging kamperen en we onze eigen Grand Tour maakten. We reisden met een grote rugzak op, per trein naar Pisa, Rome en Napels. We zagen de scheve toren, het Colosseum en de Vesuvius. We beleefden er duizend-en-één avonturen. Het echte Italiaanse leven. Toen ik na mijn studie Nederlands nog graag een vreemde taal wilde leren, besloot ik dat het Italiaans moest worden. Ik vertrok met mijn vriend Timo naar een taalschool in Siena en toen was er geen weg meer terug: Italië was niet alleen meer een vakantieland, maar een land waarin heel veel te ontdekken was en waarin we ons thuis voelden. We moesten er boodschappen doen, reizen met openbaar vervoer, examens maken en ons inschrijven bij de gemeente. Ik kreeg steeds meer oog voor het échte Italiaanse leven en de cultuur. We konden nu met de lokale mensen praten en waren minder 'toerist'. Blogs over mijn favoriete plekken. Meerdere keren per jaar reis ik nu af naar de laars. Rome heb ik al vaak bezocht en ik raak nooit uitgekeken, uitgeproefd en uitgepraat. Het mooie aan Italië is de diversiteit. Een stad als Milaan is totaal anders dan Bologna en Napels is wéér totaal anders en eigen. Ook de natuur en zelfs het weer is anders in het Zuiden dan in het Noorden. Ik heb rondgereisd van Bolzano in het Noorden tot Bologna en Puglia en Calabria in het uiterste Zuiden en heb mijn hart volledig verloren aan Sicilië en Sardinië. Nog steeds ontdek ik iedere keer weer nieuwe gebieden en steeds is het er weer anders en tóch vertrouwd vanwege de taal en het lekkere eten. Geregeld vragen mensen mij om tips en adviezen. Daarom besloot ik een paar jaar geleden blogs te gaan schrijven over mijn favoriete plekjes. Ik ben vast niet zo volledig als de officiële reisgidsen die je in de boekhandels vindt, dat is ook niet mijn doel. Ik wil graag een impressie geven van het voor mij mooiste en meest interessante land op aarde. Ik vertel wat ík mooi, interessant en het bezoeken waard vind. Veel van mijn blogs zijn hier op de website van De Italiaanse school te vinden en ik hoop dat je ervan zult blijven genieten en dat het je een beetje Italië geeft, thuis in Nederland op bank. Ci vediamo!