Via Vandelli. Een 8 daagse voettocht.

Toen onze kinderen nog meegingen op onze vakanties zochten we altijd bestemmingen uit waar onze kinderen zich konden vermaken. Strand, zwemparadijzen en pretparken en het liefst met een camping met veel jongeren als uitvalsbasis. Geweldig leuk. Vanaf het moment, dat ze niet meer meegingen werd het voor ons tijd te gaan doen wat onze kinderen liever niet deden. Meerdaagse wandelingen. Als wandelaar ben je intensiever betrokken bij het landschap en de mensen. Onze eerste grote tocht werd de Via Vandelli. Omdat we toen nog niet zo avontuurlijk waren aangelegd, werd het een georganiseerde tocht met transport van bagage van hotel naar hotel. Op 18 juni 2008 kwamen we met de trein van uit Cecina, alwaar onze kinderen op de camping stonden, aan in Modena, de bakermat van alle snelle automerken van Italië. Veel tijd om de stad te bekijken was er niet, maar dat heb ik later ruimschoots kunnen inhalen. Via Vandelli route. Modena Serramazoni Pavullo Nel Frignano La Santano. Pievepelago Lago Santo San Pellegrino in Alpe Castelnuovo di Garfagnana Vaglia di Sotto Passo Tambura (1671 m) Resceto Massa (Italië) 19 juni 2008. Dag 1 van Serramazzoni naar Pavullo. Het was zo georganiseerd, dat we de eerste dag eerst met de bus naar Serramazzoni moesten. Op het station worden we aangesproken door een aardige meneer, die denkt dat we met de rolkoffers over de Apennijnen willen wandelen. Dit is de eerste keer dat ik kennis maak met de behulpzaamheid van de Italianen. Nadat ik hem heb uitgelegd (met handen en voeten en een beetje Engels), dat we alleen de rugzak meenemen en de koffers getransporteerd worden, is hij gerustgesteld. We vertrekken daarna met een brede glimlach naar Serramazzoni alwaar we worden opgewacht door twee prachtige jongelingen, die onze bagage in ontvangst nemen. Nadat we aan hen onze koffers hebben toevertrouwd, en we onze rugzakken hebben omgesjord, kan ons eerste grote wandelavontuur beginnen. Op naar Pavullo. Het is na dagen van regen voor het eerst droog in dit gebied. Het is overal nog modderig, dus het is zaak op de been te blijven Zo'n eerste dag ben je bezig met wennen aan de omstandigheden. De route is moeilijk, de omschrijving vaak lastig en de rugzakken lijken nog zwaar. In de loop van de middag bereiken we Pavullo. Mijn Italiaans is belabberd, maar ik ontdek dat Italianen bereid zijn alle middelen aan te wenden om te communiceren. We worden om 8 uur verwacht in het aanpalende restaurant. Daarna slapen als een os. 20 juni 2008. Dag 2 van Pavullo naar La Santona Na het ontbijt zetten we de kuierlatten eronder voor de etappe naar La Santona. Het is een prachtige dag met veel bijzondere ervaringen. We komen langs kasteel Montecuccolo. Bijzonder, omdat Italië veel minder een kastelenland is dan Frankrijk. Onderweg maak ik veel vrienden. Gelukkig spreken Italiaanse honden dezelfde taal als Nederlandse. Behalve genieten van de omgeving is genieten van zelfgemaakte koffie in de natuur ook fijn. Later kom ik tot de ontdekking dat het prutswerk is vergeleken bij echte Italiaanse espresso. Che bel paesaggio Volgens het routeboek moeten we nu langs "Ponte del Diavolo" komen. Dit is een door de natuur gevormde " brug" en een toeristische attractie. Het wordt een geweldige zoekactie. Na lang beraad en ver verdwaald te zijn kloppen we ten einde raad aan bij een boerderij. De boer doet na enig aandringen open. We hebben zijn siësta verstoord, maar dat laat hij uit niets aan ons blijken. Ik groet de man met een zeer vloeiend " buongiorno" , waaruit hij opmaakt dat ik hetgeen hij vervolgens zegt ook wel kan volgen. Niet dus. Schouders ophalen werkt. Hij vraagt ons in gebarentaal even te wachten en komt even later gewapend met een stok naar buiten. Het bleek gelukkig een wandelstok te zijn. Hij bracht ons tot een punt vanwaar elke onnozelaar, wij dus ook, de " Ponte del Diavolo" kon zien liggen. Prachtig. Hij vertelt ook nog dat de brug "Ponte d' Ercole" heet, in tegenstelling tot wat ons routeboek vermeldt. Na dit lange intermezzo ontmoeten we twee monniken die vanuit Brussel te voet onderweg zijn naar Rome. Zij lopen dus niet de " Via Vandelli" maar kruisen deze precies op het moment dat wij passeren. We beloven hen te vragen of er in ons aankomend hotel ook voor hen nog plaats is. Dat blijkt er te zijn en we zitten voor " la cena" gezamenlijk aan tafel. 21 juni 2008. Dag 3 van La Santona naar Pievepelago. Gisteren geëindigd met klimmen en het gaat vandaag op de zelfde voet verder. Het klimmen wordt beloond met een kleine afdaling naar " Cento Croci",voor de Italbeten , honderd kruizen. Met ruime fantasie tellen we er een stuk of drie, inclusief het kruispunt van de wegen. Wetenswaardig is wel dat het kruispunt precies op de grens van " Emilia Romagna" en "Toscana" ligt. Wat een prachtig land. Het staat er echt. Thuis weer iets uit te zoeken. ( In 2020 kun je dit gewoon onderweg Googlen). We genieten van het mooie land, het mooie weer en in het avondzonnetje vertrouwen we de belevenissen toe aan ons logboek. 22 juni 2008. Dag 4 van Pievepelago naar Lago Santo. Omdat het juni is zitten we alleen aan de ontbijttafel van het hotel. In het hoogseizoen is het volgens de hoteleigenaar best wel druk op de " Via Vandelli". Genoeg aanwijzingen, maar zit de onze er ook bij? Vanuit het hotel naar Ponte Sant' Anna. Hier treffen we een fiks aantal aanwijzingen en na wat onderzoek in ons routeboek zien we dat we nr 541 moeten volgen naar de " Passo Boccaia". Dat deze 800 meter hoger gelegen was werd er niet bij vermeld. Het genot zit in de ontbering zullen we maar zeggen. Na een moeilijke klim worden we beloond met een prachtig verblijf aan "Lago Santo" 23 juni 2008. Dag 5 van Lago Santo naar San Pellegrino in Alpe. Wat we hier nog niet weten is, dat dit een prachtige tocht wordt met soms tegelijkertijd zicht op Emilia Romagna en Toscane. Eerst terug naar de Boccaia. Nu wat makkelijker omdat de dag nog maar net is begonnen. Dichter bij de hemel kom je als levende niet. Na enige tijd komen we langs "Campo Annibale" hetgeen volgens overlevering de plek is waar Hannibal zijn olifantenkamp opsloeg. Prachtig. Campo Annibale. Zonder olifanten is het zinloos hier je kamp op te slaan, dus gaan we verder. Ik denk dat geiten zich hier ook wel thuis voelen. Na enig geklauter komen we aan op de top van de bergrug die Emilia Romagna en Toscane scheidt. Wat een geweldige ervaring is dit. Op een klein geitenpaadje en alleen op de wereld. Na enige tijd wordt het tijd voor een soepje. Het routeboek had ons gewaarschuwd dat er geen horeca was op deze dag, dus zelfvoorzienendheid is dan het motto. Ook een blik op de kaart kan geen kwaad om te bevestigen dat je precies op de route bent. De aanduidingen laten niets te wensen over. Toch is het leuk om ook "op zicht" te kijken en te bevestigen dat je precies op de goede weg bent. We sluiten de dag af in San Pellegrino in Alpe, alwaar we in het hotel van de burgemeester, die ook de kerk bestiert heerlijk op het terras van " la cena" genieten met zicht op die verachtelijke ( 4 uur klimmen EN 4 uur dalen) doch wonderschone Tambura pas die we over enkele dagen nog moeten bedwingen. 24 juni 2008. Dag 6 van San Pellegrino in Alpe naar Castelnuovo di Garfagnana. Vandaag wordt een dag van dalen naar het gebied dat tussen de twee bergruggen ligt. De plaatsen hier hebben prachtige namen. Onze route gaat via Castiglione di Garfagnana naar Castelnuovo di Garfagnana. Afscheid nemen van alweer een nieuwe vriend en een laatste blik op de Alpi Alpuana, om te bevestigen dat we er echt aankomen en dat we nog maar een paar dagen te gaan hebben. In het moment inhaleren we de prachtige omgeving en voelen ons bevoorrecht hier te zijn. Sinds we aan de wandeling zijn begonnen heeft het niet meer geregend. In juni is het nog niet zo heet en op die manier wordt het lopen steeds gemakkelijker. We lopen door de uitgestrekte kastanjebossen en af en toe passeren we kleine dorpjes, zoals Valbona. De afdaling naar het dorp is zo steil, dat er zelfs een trapleuning is aangebracht. Onderweg naar Isola zie ik twee mannen op een muurtje zitten. Ze wachten op een vracht hooi die ze moeten lossen. Het is 2008 en ik begrijp weinig van het Italiaans, maar zoals gezegd; communiceren hebben ze in Italië verheven tot kunst. We lopen het schitterende Castiglione di Garfagnana binnen en we hopen dat we hier iets kunnen eten. Er zou een pizzeria moeten zijn, maar die vinden we niet. Als we aan een deur voorbij lopen, die afgeschermd is met een bamboe gordijn, horen we een vriendelijk "buongiorno". We groeten terug en lopen verder. We zoeken verder en als we voor de tweede keer aan de deur voorbij komen horen we een tweede "buongiorno". We stoppen en zien dat er een bordje hangt. "Lo Sfizio Garfagnino di Mara". Achter het bamboe bevindt zich een klein "restaurantje". We worden allervriendelijkst uitgenodigd te entraren en genieten daarna van de kookkunsten van Mara. De naam Mara had voor ons een bijzondere betekenis. We kenden deze naam pas een jaar omdat onze kleindochter deze mooie naam had gekregen. Mara en de oma van Mara. "Onze" Mara. Gelukkig ben ik niet bang uitgevallen, zolang deze soort bruggetjes niet hoger zijn dan een meter. We volgen het riviertje stroomafwaarts naar Castelnuovo di Garfagnana. Castelnuovo di Garfagnana. 10 voor 4 , dus mooi op tijd. 25 juni 2008. Dag 7 van Castelnuovo di Garfagnana naar Vagli Sotto. Na het Italiaanse ontbijt halen we in het stadje een paar punten pizza voor onderweg. Het lopen op een overwegend zoet en koekjes ontbijt houden we moeilijk vol. Als we onderweg schoorvoetend op een muurtje gaan zitten, omdat we denken dat het "privato" is, worden we aangesproken door de eigenaar van het muurtje, die ons aanbied om ook nog even onze water voorraad aan te vullen. Verrassend. We raken mede door de soms onduidelijke omschrijving in ons route boek de weg kwijt. Na enige tijd dwars door het kastanje bos te hebben gelopen, komen we glijdend door het bladerdek uiteindelijk weer op de route. Ter plekke besluit ik nooit meer te tracken of fietsen zonder een door mezelf gemaakte route. Een zgn. "Metato". Een schuur waar de kastanjes worden gedroogd. In Carregine komen we tot de ontdekking dat we aan de verkeerde kant van het meer lopen. Bij navraag vertelt men ons dat je niet over de dam mag. We hebben geen zin 10 km terug te lopen en besluiten het er toch op te wagen. Er staan wel bordjes bij de dam, die we door ons gebrekkig Italiaans niet begrijpen. We zoeken naar een mogelijkheid om te vragen of je er nu WEL of NIET over mag. We vinden niets of niemand en besluiten dat het wel mag. Het hek staat tenslotte open. Zonder moeite bereiken we de overkant. We blikken nog even terug over de verlaten dam en begrijpen niet echt of en waarom we er niet over mochten. Prachtige dam. De Tambura wacht op ons. Gelukkig is de pas lager dan zijn omgeving. Toch nog 1400 meter. Eerst slapen in "Hotel le Alpi". Morgen wacht ons in vele opzichten een iconische dag. 26 juni 2008. Dag 8 van Vagli Sotto naar Massa. De laatste dag is aangebroken. In het routeboek staat dat we lopen tot Resceto. Daar zullen we worden opgehaald door iemand van de organisatie. Het stuk van Resceto naar Massa is verboden voor wandelaars vanwege het af en aan rijden van de vrachtwagens met marmer. In Vagli worden we wederom benaderd door zorgzame mensen die vinden dat we met deze temperaturen de Tambura niet op moeten gaan. We beloven "piano piano" aan te doen, hetgeen de mensen voldoende geruststelt en ze wensen ons veel geluk. Aan het begin van de klim groeten we Jozef en Maria en het kindje Jezus. Zij zijn ondergebracht in een door de natuur gevormd stalletje. Tot de top lopen we af en toe nog in de schaduw, maar ze hadden wel gelijk, die mensen. Wat een klim en ondertussen 33 graden. Tot de top zullen de volgende foto's het verhaal doen. Zo rolt het marmer van de berg. Marmer. Marmer. 4 uur stijgen tegen soms 20 procent. Af en toe bijkomen. Zo. Passo Tambura. Nu weer naar beneden. 4 uur dalen. Arme knietjes. Op een gegeven ogenblik zie ik twee mannen onder een boom staan. We hebben 8 uur lang niemand gezien. Het zijn de mannen van de organisatie, die ons een stukje tegemoet lopen. Ze blijken op het zelfde tijdstip als wij vertrokken te zijn uit Lucca. Ze zijn eerst naar Vagli Sotto gereden en hebben daar onze koffers opgehaald. Met de auto moet je kilometers omrijden om in Resceto te komen. Maar..... ze zijn er. Met onze koffers. In het laatste hotel in Massa heerlijk gegeten. Morgen met de trein terug naar Cecina. Naar Mara, "Onze" Mara. Op de camping in Cecina tijdens het EK voetbal van 2008. Zo. Dit was het begin van tot nu toe 12 jaar lang elk jaar 1 of meerdere meerdaagse fiets of wandelreizen. Je ziet op die manier kleine stukjes van de wereld maar dan wel onder een vergrootglas. Fred en Antonia.